Handel na pełny etat jest w rzeczywistości niezwykle nudną pracą. Po kilku latach budowania strategii i dostosowywania mentalności pozostaje tylko niekończące się czekanie – siedzenie przez cały dzień przed ekranem i czekanie, aż rynek całkowicie dopasuje się do naszej strategii handlowej za chwilę.
Mówiąc ładnie, zawód handlowca jest jak rybak siedzący nad jeziorem i w oszołomieniu wpatrujący się w boję (sygnał targowy), pogrążony w niekończących się myślach. Jedyna różnica polega na tym, że wokół nas nie ma ciepłej bryzy i czystej wody w jeziorze. Jest tylko kilka ekranów komputerów, które emitują światło fluorescencyjne, a czerwone i zielone świeczniki nieustannie migoczą.
Wiele osób zazdrości warunków życia traderom zatrudnionym na pełen etat. Uważam, że sam zawód tradera nie ma czego pozazdrościć. Szczęście pełnoetatowego tradera nigdy nie wynika z samego handlu, ale z innych zainteresowań życiowych, takich jak czytanie książek, słuchanie muzyki lub gotowanie dla siebie wykwintnego obiadu. Tak się składa, że mamy dużo pieniędzy czas na robienie rzeczy, które lubisz, musi być cechą najbardziej godną pozazdroszczenia. Jeśli chodzi o sam handel, przyjaciele, którzy dopiero zaczynają, mogą uznać handel za ekscytujący i szczęśliwy. Ale dla weteranów trading jest właściwie jak codzienne oddychanie, nic więcej niż rutyna – nikt nie lubi oddychać, nikt nie nienawidzi oddychania, nikogo to nie obchodzi.
Dla nas trading jest po prostu zwyczajny. W moim niezwykle długim życiu handlowym niezliczoną ilość razy czułem, że trading jest tak naprawdę nudną i nudną pracą. Ilekroć na rynku panuje spokój, ten pomysł pojawia się coraz częściej. Gdybym nie miał hobby pisania czegoś, moja kariera handlowa byłaby znacznie nudniejsza.
