Wschodni Uniwersytet zawsze cicho robi duże interesy. Korytarz gospodarczo-transportowy między Chinami a Pakistanem to linia kolejowa z Kashgaru w Xinjiangu do portu Gwadar w Pakistanie, a jej otwarcie oznacza, że Chiny zyskały bezpośredni port, który omija Ocean Indyjski i cieśninę Malakka, łącząc się bezpośrednio z Bliskim Wschodem, Afryką, a nawet Europą.
Pomyśl o tym zabawnie, Rosja zużyła mnóstwo wysiłku, aby uzyskać dostęp do Morza Czarnego, a Chiny po prostu prowadzą interesy i załatwiają tę sprawę.
Więc ogólnie struktura importu i eksportu Chin wygląda tak:
Wiele tradycyjnych portów na wschodnim wybrzeżu (np. Szanghaj, Ningbo, Shenzhen, Qingdao) można osiągnąć drogą morską, na wschód bezpośrednio do Ameryki Północnej i Południowej, a na zachód przez cieśninę Malakka i Ocean Indyjski.
Z Yunnanu na południe do portu w Mjanmie, co odpowiada ominięciu cieśniny Malakka, ale wciąż w zasięgu Oceanu Indyjskiego. A z Kashgaru na południe wzdłuż korytarza gospodarczo-transportowego między Chinami a Pakistanem, jeszcze bardziej omijają nawet Ocean Indyjski.
Natomiast transport lądowy odbywa się przez kolej do Azji Środkowej, z północno-zachodnim kierunkiem przez Rosję do Europy oraz południowo-zachodnim przez Bliski Wschód do Morza Śródziemnego.
Ogólnie można powiedzieć, że jest to sieć połączeń w każdą stronę.
Mówiąc o tym, tylko amerykański transport można porównać. Stany Zjednoczone mają głębokowodne porty po obu stronach, mogące łączyć się z Azją Wschodnią, Europą, Afryką itp., bez większych przeszkód. Jednak obecnie USA są krajem netto importującym, więc znaczenie transportu jest nieco niższe, ponieważ to sprzedający musi to brać pod uwagę.
